In een Indiase pilotstudie is de effectiviteit en veiligheid van een biologisch ashwagandha-extract onderzocht bij subklinische hypothyreoïdie, die in de meeste gevallen veroorzaakt werd door de ziekte van Hashimoto. Het onderzoek toonde aan dat het ashwagandha-extract de schildklierfunctie van de groep proefpersonen aanzienlijk verbeterde. Deze positieve resultaten bieden de mogelijkheid om ashwagandha-extract therapeutisch in te zetten bij dergelijke schilklierklachten.
Opzet van de studie
Het onderzoek betrof een dubbelblinde placebogecontroleerde pilotstudie. De onderzoeksgroep van 46 deelnemers (18-50 jaar) was bekend met subklinische hypothyreoïdie (TSH-spiegel 4,5-10 mU/l), meestal door de ziekte van Hashimoto. De helft van de groep slikte 8 weken lang tweemaal daags 300 mg ashwagandha-extract, de andere helft een placebo. De onderzoekers gebruikten een biologisch ashwagandha-extract (KSM-66) gestandaardiseerd op 5% withanoliden. Aan het begin van de studie, halverwege en aan het einde werden onder andere de TSH-, fT3- en fT4-niveaus bepaald.
Resultaten
Suppletie met ashwagandha leidde tot (sterk) significante afname van de TSH-spiegel en significante toename van de serumspiegels van fT4 en fT3 (binnen de normaalwaarden), vergeleken met placebo. In de suppletiegroep was de TSH-spiegel aan het begin van de studie 6,15-6,88 mU/l en aan het einde van de studie 4,83-5,73 mU/l. De fT3-serumspiegel was in de ashwagandhagroep na 4 en 8 weken gestegen met respectievelijk 18,6% en 41,5%, terwijl deze in de placebogroep juist iets was gedaald; de serumspiegel van fT4 steeg met respectievelijk 9,3% en 19,6% in de ashwagandhagroep, terwijl deze hetzelfde bleef in de placebogroep.
Conclusie
De onderzoekers concluderen dat het biologische ashwagandha-extract de schildklierfunctie kan normaliseren bij mensen met subklinische hypothyreoïdie. Dit maakt ashwagandha-extract een interessant supplement dat ingezet kan worden bij de behandeling ervan. Daarnaast werd ashwagandha goed verdragen zonder significante bijwerkingen.
Referentie:
https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/28829155/
Bron: OrthoKennis