Suppletie van selenium en co-enzym Q10 bij ouderen met een lage seleniumstatus kan het overlijdensrisico aan hart- en vaatziekten significant verlagen. De werking komt tot stand via de verlaging van D-dimeer, een afbraakproduct van fibrine dat betrokken is bij de bloedstolling.
De hoeveelheid D-dimeer in het bloed is in de gezonde situatie laag, maar stijgt bij de afbraak van een bloedstolsel, een infectie, endotheeldisfunctie of een lever- of nierziekte. Een verhoogde D-dimeerwaarde is geassocieerd met een verhoogd risico op overlijden door een hartziekte.
Wetenschappers hebben gekeken naar de effecten van selenium en Q10 op de D-dimeer-serumconcentratie bij ouderen met een lage seleniumstatus. Aan het onderzoek namen 213 ouderen deel. De helft kreeg suppletie met 200 mcg selenium per dag en 200 mg co-enzym Q10. De andere helft kreeg een placebo. De ouderen werden gemiddeld 4,9 jaar gevolgd in de tijd.
Aan het begin van de studie was de concentratie D-dimeer bij de deelnemers in de groepen nagenoeg gelijk. Na 48 maanden was de serumconcentratie D-dimeer in de groep die suppletie had ontvangen echter significant lager dan bij de deelnemers die placebo hadden gekregen. Analyse van een aantal subgroepen liet opvallende resultaten zien. Mensen die aan het begin van de studie een relatief hoge D-dimeerwaarde hadden, zagen het risico om te overlijden aan hart– en vaatziekten het sterkst dalen bij suppletie met selenium en Q10 ten opzichte van de mensen die placebo hadden gekregen. Een soortgelijk beeld werd gevonden in de subgroep ouderen met hypertensie.
De wetenschappers geven aan dat het onduidelijk is of de verlaging van D-dimeer te maken heeft met het verminderen van ontsteking of het voorkomen van bloedstolsels. Onderzoek in een grotere populatie moet hier meer duidelijkheid over geven.
Referentie:
Alehagen U, Aaseth J, Lindahl T, et al. Dietary Supplementation with Selenium and Coenzyme Q10 Prevents Increase in Plasma D-Dimer While Lowering Cardiovascular Mortality in an Elderly Swedish Population. Nutrients 2021:13(4);1344.
Bron: https://www.voedingsgeneeskunde.nl/node/5475